Veiligheidstesten: zo doen ze dat
Werkschoenen moeten aan de ISO normering voldoen. De ISO normering is een uitgebreide veiligheidsnormering die gevuld is met alle eisen waar een werkschoen aan moet voldoen. Om te toetsen of en in welke mate veiligheidsschoenen aan deze normering voldoen, worden ze uitgebreid getest door de fabrikant.
Veiligheidsneus
De veiligheidsneus is het meest bekende veiligheidsonderdeel aan de werkschoen: deze neus beschermt de voeten en tenen van de drager tegen vallend materiaal. Een werkschoen moet, vanuit de ISO normering, 200 joule kunnen weerstaan. Dit komt neer op een gewicht van 20 kilo dat, onder normale omstandigheden, vanaf 1 meter hoogte naar beneden valt. De neus mag daarbij niet dusdanig indeuken dat de hoogte in de schoen lager dan 14mm wordt.
De weerstand van de veiligheidsneus worden getest met de zogenoemde valproef. Hierbij wordt de schoen op een plateau van een testconstructie bevestigd, en wordt er een blokje was in de schoen geplaatst ter simulatie van de tenen. Boven de veiligheidsneus hangt een gewicht, wat bij het uitvoeren van de test hard naar beneden wordt geduwd zodat de veiligheidsneus wordt blootgesteld aan een impact van 200 joule. Vervolgens gaat het gewicht weer omhoog en wordt de schoen van het plateau gehaald.
De schoen wordt na de test geanalyseerd op breuken of scheuren in de neus, vervolgens wordt het blokje was uit de schoen gehaald om te kijken of deze ingedeukt is. Als extra controle wordt de hoogte van de schacht gemeten om te kijken of de schoen na impact nog voldoet aan de gestelde ISO norm van 14mm.
Zool en profilering
Je verwacht het misschien niet, maar de zool is het meest belangrijke onderdeel van de werkschoen. Naast dat het zorgt voor comfort, moet de zool beschermen tegen vallen, uitglijden en struikelen. Deze veroorzaken namelijk de meeste ongevallen op de werkvloer en zorgen voor verzuim.
Het testen van de profielen gebeurt met een zogenoemde flexmachine. De zool wordt op deze machine bevestigd, waarna 30.000 buigingen worden gesimuleerd om te kijken hoe het profiel zich gedraagt. Vooraf aan de test worden ook drie kleine gaatjes in de zool geprikt. Na de test mogen de gaatjes maar een beperkt aantal mm groter geworden zijn. Het zoolmateriaal zelf wordt aanvullend los van de schoen getest en in een hoek van 90 graden 150.000 keer gebogen om te kijken hoe het materiaal zich gedraagt.
De anti slip zool wordt getest op verschillende ondergronden (ruw of glad) in combinatie met water en zeep. De grip van de anti slip zool moet daarbij een bepaalde remming hebben.
Slijtage en stevigheid
Werkschoenen worden gedragen in relatief zware omstandigheden en zijn daardoor onderhevig aan slijtage.
Met de trekbankopstelling worden hechtingen van de zolen, het bovenwerk en het kunststof getest. Daarbij wordt er een bepaalde trekkracht op het materiaal uitgeoefend. Ook de veters worden hiermee getest.
Met de weerstandstest wordt een gedeelte van de zool op een constructie gezet en een aan aantal uur aan een schuurmachine (rolband) onderworpen. Hiermee wordt de slijtweerstand van de zool getest.
Antistatisch en ESD
De meeste werkschoenen zijn antistatisch. Een ESD schoen gaat nog een stap verder: deze schoenen hebben een nog lagere weerstand, waardoor statische elektriciteit nog sneller wordt afgevoerd van het lichaam naar de grond.
De ESD normering wordt als volgt getest: er worden stalen kogeltjes in de schoen geplaatst. De schoen wordt vervolgens op een stalen plaat gezet. De stroom die door de kogeltjes en de stalen plaat wordt gestuurd wordt gemeten door een apparaat, waaruit de uiteindelijke weerstand onder een bepaald niveau moet blijven om de normering ESD te mogen voeren.